Warto odwiedzić

  • Parchowo
  • Gołczewo
  • Jezioro Mausz
  • Park Krajobrazowy Dolina Słupi
  • Rzeka Słupia
  • Elektrownia wodna Struga (1896)
  • Bytów
  • Historia Bytowa
  • Hejnał Bytowa
  • Zabytki Bytowa
  • Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie
  • Muzeum Kolejnictwa - Skansen Kolejowy w Kościerzynie
  • Skansen we Wdzydzach Kiszewskich
  • Centrum Edukacji i Promocji Regionu w Szymbarku
  • Kaszuby - stała ekspozycja + replika dworku szlacheckiego
  • Dom Sybiraka - zamieszkiwany przez polskich zesłańców w XVIII wieku
  • Gryf Pomorski - replika bunkra
  • Najdłuższa deska świata i stół noblisty
  • Kamienne kręgi i kurhany w Węsiorach
  • Wieżyca


    • Parchowo

    Parchowo (kaszub. Parchowo) - duża kaszubska wieś letniskowa w Polsce na zachodnim skraju Pojezierza Kaszubskiego położona w województwie pomorskim (dawniej woj. słupskie), w powiecie bytowskim, w gminie Parchowo. Wieś jest siedzibą sołectwa Parchowo w którego skład wchodzą również miejscowości Parchowski Bór, Parchowski Młyn, Zielony Dwór, Frydrychowo, Karłowo i Wiślany. Miejscowość jest siedzibą gminy Parchowo i leży przy trasie drogi wojewódzkiej nr 228 (Kartuzy-Klukowa Huta-Sulęczyno-Bytów), znajdują się tu również placówka Ochotniczej Straży Pożarnej i liczne kwatery agroturystyczne.

    Z kart historii

    Pierwsze wzmianki o Parchowie pochodzą z roku 1253. Od roku 1309 po zdobyciu Pomorza Gdańskiego przez krzyżaków pod administracją zakonną. Od roku 1466 własność królewska i siedziba starostwa niegrodowego (większość starostów pochodziła z rodów Szczepańskich i Krokowskich). Do 1918 Parchowo znajdowało się na terenach objętych administracją zaboru pruskiego. Po I wojnie światowej Parchowo wróciło do Polski. Wieś należała do ówczesnego powiatu kartuskiego II Rzeczypospolitej. W latach okupacji niemieckiej działały tu ugrupowania ruchu oporu Gryfa Pomorskiego. Po II wojnie światowej do połowy lat 50. Parchowo znajdowało się w ówczesnym województwie gdańskim. W połowie lat 50. wieś, podobnie jak i całą gminę przyłączono do nowo utworzonego województwa koszalińskiego.

    Zabytki

    • Kościół neogotycki św. Mikołaja z 1855 roku z barokowym wyposażeniem wnętrz
    • XVIII i XIX wieczna kaszubska zabudowa wiejska
    • Pałac szlachecki z XIX wieku (obecnie siedziba ośrodka opieki społecznej)

    Źródło: Wikipedia

    Linki



    Gołczewo

    Gołczewo (kaszb. Gôłcéwo) - wieś kaszubska w Polsce na pograniczu pojezierzy Kaszubskiego i Bytowskiego położona w województwie pomorskim (dawniej woj. słupskie), w powiecie bytowskim, w gminie Parchowo. Miejscowość jest również placówką Ochotniczej Straży Pożarnej. Na południu znajduje się jezioro Stropno.

    Z kart historii

    Do 1918 wieś znajdowała pod administracją zaboru pruskiego. Po I wojnie światowej Gołczewo wróciło do Polski. Granica polsko-niemiecka była jednocześnie zachodnią i południową granicą wsi. Wieś należała do ówczesnego powiatu kartuskiego II RP. Po II wojnie światowej do połowy lat 50. Gołczewo znajdowało się w ówczesnym woj. gdańskim. W połowie lat 50. wieś, przyłączono do nowo utworzonego woj. koszalińskiego.

    Izba Regionalna

    Najważniejszą atrakcją Gołczewa jest Izba Regionalna. Znajdujące się w niej eksponaty to narzędzia codziennego użytku, meble, naczynia itp., których używano w kaszubskich domach, a które jeszcze dziś można spotkać w niejednej chałupie. Można tu także zobaczyć przykłady sztuki i rzemiosła regionu.

    To właśnie zdjęcia z Izby Regionalnej znajdują się przy tekście o Gołczewie. Kilka eksponatów pochodzi z domu rodzinnego dziadka webmastera tej strony :).

    Punkt widokowy

    Kolejnym ważnym miejcem związanym z wsią jest punkt widokowy między Gołczewem i Jeleńczem. Oto zdjęcia tych okolic

    Źródło: Wikipedia

    Linki



    Jezioro Mausz

    Jezioro Mausz (kaszb. Mausz) - jezioro rynnowe na wschodnim krańcu Pojezierza Bytowskiego w powiecie kartuskim województwa pomorskiego. Jezioro posiada urozmaiconą i malowniczą linię brzegową. Ogólna powierzchnia: 384 ha, maksymalna głębokość: 45 m.

    W środek jeziora wcina się malowniczy półwysep z leżącą na nim wsią letniskową Ostrów-Mausz. Inne miejscowości położone nad stromymi brzegami jeziora to Kłodno i Grabowo Parchowskie.

    W jeziorze, które ma stałe połączenie krótkią strugą z rzeką Słupią, żyją sandacz, szczupak, sielawa lin, leszcz, okoń, węgorz, płoć i karaś.

    Źródło: Wikipedia



    Park Krajobrazowy Dolina Słupi

    Park Krajobrazowy Dolina Słupi (kaszb. Park Krajobrazny Dolëzna Słëpi) - park krajobrazowy położony w okolicach miasta Słupska, obejmujący dolinę rzeki Słupi.

    Park utworzony został w 1981 r., w celu ochrony szczególnie cennych walorów krajobrazowych Doliny Słupi i okolicznych wzgórz morenowych. Ponad 70% obszaru stanowią lasy liściaste i mieszane. W niedużych wsiach leżących na tym terenie zachowane zostały zabytki architektoniczne, głównie sakralne, oraz zespoły pałacowo-parkowe.

    W parku znajdują się trzy spośród czterech elektrowni stanowiących tak zwany System Energetyczny Słupi. Powstał on w latach 1904-1925. Tu także występują naturalne stanowiska rzadkich roślin i miejsca gniazdowania ptaków chronionych, między innymi bielika. Jeszcze w latach 70. żyły tu wilki, a przed rokiem 1900 spotykano niedźwiedzie.

    Źródło: Wikipedia

    Linki



    Rzeka Słupia

    Słupia - rzeka na Pomorzu Środkowym, długość 138,6 km, powierzchnia zlewni 1623 km2.

    Rzeka wypływa z torfowisk położonych na wysokości około 200 m n.p.m. koło Sierakowskiej Huty, na Pojezierzu Kaszubskim, w górnym biegu przepływa przez teren moreny czołowej dochodzącej do 200 m n.p.m. (jezora Tuchlińskie, Trzebocińskie, Gowidlińskie i Jezioro Węgorzyno), w środkowym piaszczysto-gliniaste utwory moreny dennej i gliny zwałowe w kompleksie dużych lasów i w dolnym, od Słupska w dolinach wysłanych gliną zwałową i torfami, przed ujściem do morza występują typowe piaski wydmowe. Uchodzi do Bałtyku w Ustce.

    Słupia przepływa przez kilka jezior. Szerokość koryta: od 7 m w górnej części rzeki do 40 przy ujściu, średni przepływ przy ujściu 15,5 m3/s, średni spadek około 1,3 promila.

    Od północy zlewnia Słupi graniczy ze zlewnią Bałtyku, od zachodu ze zlewnią rzeki Wieprzy, od południa ze zlewnią Brdy, od wschodu ze zlewniami rzek Łeba i Łupawa.

    Na rzece zbudowano na początku XX wieku 4 elektrownie wodne: Gałąźnia Mała, "Strzegomino" w Konradowie, Krzynia, Struga. Zabudowa hydrotechniczna, (przede wszystkim budowa elektrowni Gałąźnia Mała) spowodowała skrócenie biegu rzeki. Powstały również dwa sztuczne zbiorniki Konradowo i Krzynia.

    Od Jeziora Gowidlińskiego do ujścia prowadzi 125 km turystyczny szlak kajakowy, 62-kilometrowy odcinek od Sulęczyna do Gałąźni Małej widnieje w wykazie górskich szlaków kajakowych z najsłynniejszym na Pomorzu odcinkiem Rynną Sulęczyńską . Do uprawiania turystyki kajakowej poza głównym szlakiem , można jeszcze spłynąć Bytową, Kamienicą oraz Skotawą. W 2006 roku na całym szlaku zostały postawione pamiątkowe kamienie pamięci Papieża Jana Pawła II, który kiedyś odbył spływ Słupią

    Główne dopływy: Boruja (12,0 km), Bytowa (25 km), Jutrzenka (17,0 km), Kamienica (30,0 km), Brodek (14,5 km), Graniczna (10,7 km), Warblewska Struga (6,5 km), Skotawa (44,6 km), Kwacza (21,0 km), Głaźna (15,0 km), Kamieniec (9,4 km), Gnilna (12,0 km).

    Źródło: Wikipedia



    Elektrownia wodna Struga

    Elektrownia Struga to najstarsza z elektrowni wodnych Pomorza i jedna z najstarszych czynnych do dziś na świecie.

    Zbudowano ją na rzece Słupi w 1896 r. Turbina wyprodukowana w 1896 r. pracuje w elektrowni do dziś.

    W skład zespołu wchodzi jaz przesiewy, zbiornik, kanały długości 1850 m, rurociągi.

    Do ciekawostek można zaliczyć fakt, iż nadal świeci tam żarówka z czasów Edisona


    Źródło: Elektrownie wodne - Struga



    Bytów

    Bytów (kaszb. Bëtowo, niem. Bütow) - miasto w woj. pomorskim, w powiecie bytowskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Bytów, położone na Pojezierzu Bytowskim, nad rzekami Borują oraz Bytową i jeziorem Jeleń. Miasto stanowi lokalny drogowy węzeł komunikacyjny (DK20, DW209, DW212, DW228). W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. słupskiego. Według danych z 31 grudnia 2004, miasto miało 16 888 mieszkańców.

    Bytów leży przy drodze krajowej nr 20. Oddalony jest od: Szczecina o 265 km na północny-wschód, Słupska o 54 km południowy-wschód, Gdańska o 90 km na zachód, Bydgoszczy o 150 km na północ, Poznania o 251 km na północny-wschód

    Kolej dotarła do miasta od strony Słupska w 1884; w 1901 połączono je z Lipuszem, w 1902 z Lęborkiem, w 1909 z Miastkiem. W ten sposób Bytów stał się stacją węzłową, jednak po przejściu frontu w 1945 r. odcinki Bytów-Lębork oraz Bytów-Miastko rozebrano. Ostatecznie kolejową komunikację pasażerską zlikwidowano w 1991. W chwili obecnej trwają próby przywrócenia ruchu kolejowego przez Bytów

    Historia Bytowa

    Dawny gród słowiański wzmiankowany w powstałej około 1113 "Kronice" Galla Anonima (łac.castrum nomine Bitom), jako zdobyty przez Bolesława Krzywoustego. W 1329 zajęty przez Krzyżaków. Prawa miejskie otrzymał 12 lipca 1346, od 1410 należał ponownie do Polski. W latach 1526-1637 wraz z całą ziemią lęborsko-bytowską był lennem Polski. W 1637 Bytów z Lęborkiem zostaje przyłączony do Królestwa Polskiego. W dniu 6 listopada 1657 Bytów po traktacie bydgoskim staje się lennem Brandenburgii do czasu wymarcia dynastii Hohenzollernów.

    W 1912 r. Polacy stanowili w powiecie bytowskim ok. 15% ludności i Traktat Wersalski pozostawił miasto w granicach Niemiec. Mimo to w okresie 1919-1939 działały tu liczne polskie organizacje. W okresie II wojny światowej ośrodek konspiracji (Gryf Kaszubski). W 1945 r. zniszczony w 70% i włączony do Polski; niemiecką ludność miasta wysiedlono. Stopniowo odbudowywany; siedziba powiatu 1946-1975. Po roku 1947 (Akcja Wisła) Bytów oraz okolice został zasiedlony osadnikami z powiatu sanockiego.

    Gall tzw. Anonim, Kronika Polska, tł. R. Grodecki, M. Plezia, Wrocław 1989. "Innym razem podobnie zdobył inny gród, zwany Bytom [Bytów], skąd nie mniej wyniósł sławy i pożytku, jak z tamtego. Albowiem wyprowadził stamtąd obfitą zdobycz i jeńców, a miejsce samo zamienił w pustynię."

    Hejnał Bytowa

    W 2000 roku Zarząd Miejski w Bytowie ogłosił konkurs na hejnał miasta Bytowa. Grand Prix Burmistrza Miasta na Hejnał Bytowa wygrał Jacek Stańczyk. Od tego czasu hejnał rozbrzmiewa przy okazji ważnych uroczystości, które odbywają się w Bytowie.

    Od 23 maja 2006 codziennie o godzinie 12:00 z wieży Kościoła św. Katarzyny w Bytowie rozbrzmiewa. Tego dnia zegar na tej wieży znów zaczął wybijać pełne godziny (w godzinach od 6 do 22).

    Najważniejsze zabytki

    • Gotycki zamek (twierdza) pokrzyżacki, następnie książąt pomorskich (XIV-XV w.)
    • wieża dawnego kościoła Św. Katarzyny (XIV w.) wraz z odrestaurowanymi niedawno funtamentami świątyni
    • szachulcowa kaplica Św. Jerzego, obecnie cerkiew grekokatolicka (XVII w.)
    • kościół poewangelicki św. Katarzyny (dawniej św. Elżbiety) z lat 1847-1854, wzorowany na kościele św. Macieja w Berlinie projektu F.A. Stülera
    • poczta z XIX wieku

    Transport

    W mieście krzyżują się drogi krajowe i wojewódzkie: 20 Stargard Szczeciński - Szczecinek - Bytów - Gdynia, 212 Osowo Lęborskie - Bytów - Chojnice - Kamionka nad jeziorem Zamarte, 209 Warszkowo - Bytów.

    Niegdyś przez Bytów przebiegałą linia kolejowa Miastko - Bytów - Lębork.

    Źródło: Wikipedia



    Muzeum Hymnu Narodowego

    Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie - oddział Muzeum Narodowego w Gdańsku, umiejscowiony w dworze szlacheckim, należącym w latach 1741 - 1783 do rodziny Wybickich. Tam urodził się Józef Wybicki, twórca Mazurka Dąbrowskiego, hymnu państwowego Polski.

    Dwór zbudowany został przez rodzinę Gleissen - Doręgowskich na początku XVIII wieku, przebudowany został w latach 1741 i 1772 - 73, kiedy Będomin był już w posiadaniu rodu Wybickich. Z tego czasu pochodzi istniejąca do dziś parterowa część dworu. Na początku XX wieku, gdy właścicielami Będomina była niemiecka rodzina Dahlweid, spłonęła wschodnia część budynku. Odbudowano ją w 1912 roku już w formie dwukondygnacyjnej i przykryto łamanym, czterospadowym dachem. Restauracja i adaptacja dworu na cele muzealne trwała od marca 1977 roku do lipca 1978 roku.

    Muzeum Hymnu Narodowego jest prawdopodobnie jedyną tego rodzaju placówką na świecie. Zostało założone w 1978 r. w dworku zbudowanym na początku XVIII w., przebudowanym w połowie tego stulecia przez rodzinę Wybickich, a następnie w 1906 r. przez rodzinę Dahlweidów. W latach 1977-1978 zrekonstruowano wnętrza wg stanu z lat 1741-1783, tj. okresu, kiedy dworek należał do Wybickich.

    Gromadzone są w nim pamiątki po twórcy polskiego hymnu - Józefie Wybickim i wybitnych postaciach z jego epoki, dokumenty dotyczące historii Mazurka Dąbrowskiego, a także elementy wyposażenia dworu z XVIII i początku XIX w. W zbiorach znajdują się: meble, dywany, XIX-wieczne obrazy i kilimy o tematyce patriotycznej, broń (szable i pistolety z XIX w.), biżuteria patriotyczna z okresu powstań narodowych, medale pamiątkowe, telegramy i karty pocztowe o charakterze patriotycznym z początku XX w., dzieła literackie i plastyczne inspirowane Pieśnią Legionów Dąbrowskiego.

    Najcenniejszą kolekcją Muzeum są muzykalia patriotyczne. Tworzą ją: śpiewniki i nuty polskich pieśni (w tym nuty i tekst Mazurka Dąbrowskiego wydane w Paryżu w 1826 r. w języku polskim i francuskim oraz dwie trawestacje hymnu wydane w Niemczech w XIX w.), słowa hymnów innych państw wzorowane na hymnie polskim, różne wersje Mazurka powstające w XIX w., najstarsze płyty gramofonowe z nagraniami polskich pieśni hymnicznych (takich jak "Rota", "Chorał", "Warszawianka", "Boże coś Polskę" i "Mazurek Dąbrowskiego"), gramofony z początku XX w. (w tym unikatowy gramofon miniaturawy i dwie miniaturowe płyty z nagraniem naszego hymnu).

    Źródło: Wikipedia



    Muzeum Kolejnictwa - Skansen Kolejowy

    Muzeum Kolejnictwa - Skansen Kolejowy w Kościerzynie mieści się w dawnej parowozowni obok dworca PKP.Można tu zobaczyć stare parowozy, wagony motorowe, drezyny, urządzenia kolejowe a na zamówienie jest możliwość przejazdu parowozem.

    Na kolejowe zabytki wolno wchodzić, można też kręcić drążkami kierowniczymi, co sprawia szczególną uciechę dzieciom. Niektóre parowozy są nadal na chodzie - latem PKP organizuje przejażdżki pociągiem retro na trasie Gdynia-Lipusz-Kościerzyna.

    Muzeum czynne jest codziennie od 10 do 18. Bilet kosztuje 3zł (ulgowy 2zł, dzieci do lat 4 bezpłatnie)

    Źródło: pascal.pl



    Skansen we Wdzydzach Kiszewskich

    Wdzydze Kiszewskie (kaszb. Kiszewsczé Wdzëdzé) - wieś kaszubska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie kościerskim w gminie Kościerzyna na Pojezierzu Kaszubskim i na obszarze Wdzydzkiego Parku Krajobrazowego. Prowadzi tędy również turystyczny czerwony Szlak Kaszubski.

    Jest to miejscowość turystyczna na Kaszubach, położona nad jeziorem Gołuń, siedziba najstarszego w Polsce skansenu założonego w 1906 przez nauczyciela miejscowej szkoły Izydora Gulgowskiego i jego żonę Teodorę.

    Zgromadzono w nim obiekty ludowe z XVII - XIX wieku, w tym kompletne wyposażenie kilku budynków. W skansenie znajduje się między innymi XVII wieczny kościółek przeniesiony ze Swornegaci, chata z Piechowic oraz wiatrak holenderski.

    Źródło: pascal.pl

    Linki



    Centrum Edukacji i Promocji Regionu w Szymbarku

    Centrum Edukacji i Promocji Regionu w Szymbarku (C.E.P.R. PHU Danmar) - jest prywatną firmą, należącą do Daniela Czapiewskiego, położoną na południe od Szymbarku w pobliżu drogi krajowej nr 20 w bezpośrednim sąsiedztwie jego tartaku. Znajdują się tu repliki drewnianego budownictwa kaszubskiego i ekspozycje tradycyjnych sprzętów użytku codziennego.

    Stałe ekspozycje

    Temat: Kaszuby

    • Replika dworu szlacheckiego (Salino) typowego dla obszaru Kaszub.
    • Replika drewnianego kościoła typowego dla obszaru Kaszub.
    • Kuźnia - miejsce pracy kaszubskiego kowala
    • Piec chlebowy - miejsce wypieku tradycyjnego chleba kaszubskiego
    • Wystawa osprzętu życia codziennego regionu

    Temat: Syberia

    • Dom Sybiraka - drewniana chata zamieszkiwana przez polskich zesłańców w XVIII (Konfederatów barskich) przeniesiona z miejscowości Zapleskino, położonej 360 km na północny wschód od Irkucka z towarzyszącą jej ekspozycją.
    • Model Łagru otoczonego drutem kolczastym.
    • Model rampy załadowczej z oryginalnym parowozem i doczepionymi wagonami typowego składu zsyłkowego na Syberię z towarzyszącą mu ekspozycją.

    Temat: Gryf Pomorski

    • Replika bunkra Tajnej Organizacji Wojskowej Gryf Pomorski z towarzyszącą mu ekspozycją poświęconą działaczom pomorskiego i kaszubskiego ruchu oporu podczas II wojny światowej.
    • Dom Harcerza - historia organizacji młodzieżowych YMCA, ZHP - miejsce pamięci narodowej z historią Tajnej Organizacji Wojskowej "Gryf Pomorski

    Temat: Muzeum Ciesielnictwa

    • Najdłuższa deska świata (36,83m - wpisana do "Księgi Rekordów Guinnesa") - deska została wycięta z liczącego 120 lat drzewa daglezjowego w dniu 12 czerwca 2002 roku.
    • Stół noblisty im. Lecha Wałęsy - stół na około 200 osób, ważący 6 ton, największy na świecie wykonany z jednego drzewa
    • Modele letnich domków drewnianych na sprzedaż

    Źródło: Wikipedia

    Linki



    Kamienne kręgi, kurhany w Węsiorach

    Węsiory (kaszb. Wasórë) - wieś kaszubska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie kartuskim, w gminie Sulęczyno na Pojezierzu Kaszubskim przy drodze wojewódzkiej nr 228 . Wieś jest siedzibą sołectwa Węsiory w którego skład wchodzą również Borowiec i Czarlino. Miejscowość znajduje się na turystycznym zielony Szlaku Kamiennych Kręgów.

    W pobliżu wsi zachowało się cmentarzysko Gotów z I-III wieku. Zachowały się trzy kamienne kręgi i część czwartego oraz 20 kurhanów. Średnica największego kręgu wynosi 26 metrów i ułożona jest z kamieni o wysokości ok. 1,5 m. Pośrodku niektórych znajdują się kamienne stele. Groby ciałopalne lub szkieletowe znajdują się w różnych miejscach w obrębie kręgów. Kurhany mają koliste podstawy o średnicy od 4 do 16 metrów i niekiedy również stele kamienne na szczycie.

    Historia kontaktów ze Skandynawią

    Kontakty ludności ze Skandynawii z ludnością zamieszkującą wówczas Pomorze (ludność kultury łużyckiej) sięgają czasów wczesnych bo ok. 1300 r.p.n.e. W zasadzie jedynym ograniczeniem kontaktów była zdolność pokonania morza. Ludność kultury łużyckiej opuściła swoje ufortyfikowane grody już w IVw. p.n.e. Goci i Gepidzi natomiast znaleźli się na Pomorzu przybywając z obszaru dzisiejszej południowej Szwecji w I w.n.e. Tworzyli z tubylczą ludnością spoistą kulturę zwaną kulturą wielbarską.

    Wędrówka Gotów i Gepidów

    Drogę przebytą pomiędzy I-Vw. przez Gotów i Gepidów znaczą kamienne kręgi i kurhany. Zachowało się wiele cmentarzysk ale nie wszystkie jakie znajdowały się niegdyś na Pomorzu. Obrządek pogrzebowy tego ludu spowodował właśnie taki wygląd cmentarzysk. Wykonane przez archeologów zdjęcia jeszcze w 1947 roku w Węsiorach pokazują również otwarte groby (bo takie były). Muzeum Archeologiczne w Gdańsku udostępnia w swoich gablotach bardzo dużo zabytków znalezionych w cmentarzysku w Węsiorach. Podobna biżuteria i przedmioty codziennego użytku są udostępniane w muzeum w Toledo (Hiszpania)- tam właśnie dotarli Goci i Gepidzi szukając swojego miejsca do życia.

    Opis cmentarzyska

    Na cmentarzysku są następujące formy nagrobków:

    • kręgi kamienne,
    • kurhany z kręgami koncentrycznymi,
    • kurhany ze stelami i bez nich,
    • groby płaskie ze stelarni i bez nich.

    W powyżej wymienionych obiektach stosowano następujące rodzaje pochówka:

    • groby popielnicowe czyste i obsypane szczątkami stosu,
    • groby jamowe z czysto przemytymi kośćmi lub ze zsypanym stosem,
    • groby szkieletowe,
    • groby z popieliskiem.

    Najciekawszymi obiektami są niewątpliwie kręgi, znane także z terenów północnej Europy, z Norwegii (z prowincji: Hordaland, Rogaland, Yest-Agder, Aust-Agder, Yestfold i Ostfold), z Niemiec (z północno-zachodniej i zachodniej Meklemburgii) i z Polski (z Pomorza Wschodniego oraz Mazur).

    Problem funkcji kręgów został już w zasadzie rozstrzygnięty. Z prac badaczy skandynawskich i z pracy J. Kmiecińskiego wynika, że kręgi stanowiły formę nagrobków. Nie wyklucza to jednak innych ich funkcji.

    Źródło: Wikipedia



    Wieżyca

    Wieżyca (kaszb. Wieżëca, niem. Turmberg) (329 m n.p.m.) - najwyższe wzniesienie pasma morenowych Wzgórz Szymbarskich, jednocześnie najwyższy punkt całego Niżu Polskiego. Wierzchołek porośnięty lasem bukowym, na szczycie platforma widokowa - Kaszubska Wieża Widokowa im. Jana Pawła II. Najwyższe wzniesienie pojezierzy polskich, miejsce kultu starożytnych Słowian. Zwana też Kaszubskim Olimpem. Przez szczyt prowadzi turystyczny czarny szlak Wzgórz Szymbarskich.

    Na Wieżycy znajduje się stok narciarski i wyciąg. W bezpośrednim sąsiedztwie Wieżycy przebiega ostatni odcinek Drogi Kaszubskiej.

    Szczyt Wieżycy wraz z wybranymi stokami jest od roku 1962 objęty rezerwatem krajobrazowym Szczyt Wieżyca o powierzchni 33,6 ha. Ochronie podlega głównie buczyna kwaśna.




    Galeria miejsc, które warto odwiedzić